FAQ

Tak, istnieje taka możliwość, w przypadku zakupu takiego sygnalizatora, użytkownik powinien mieć świadomość, że ważność traci Certyfikat i Świadectwo Dopuszczenia wydane przez CNBOP.

Tak, istnieje taka możliwość, w przypadku zakupu takiego sygnalizatora, użytkownik powinien mieć świadomość, że ważność traci Certyfikat i Świadectwo Dopuszczenia wydane przez CNBOP.

Sygnalizator SA-K7 nie posiada wbudowanego zasilacza, konieczne jest zapewnienie zewnętrznego źródła zasilania. Do zacisków sygnalizatora powinno być doprowadzone napięcie w zakresie 16-32,5V DC.

Tak, istnieje taka możliwość. W celu wyłączenia dźwięku, pozostawiając jednocześnie sygnał optyczny, należy stosować wyłącznik WSD-1.

Wyłącznik WSD-1 jest wyłącznikiem pożarowego sygnału dźwiękowego. Jest on przewidziany do stosowania wraz z sygnalizatorami akustyczno-optycznymi. Dzięki stosowaniu wyłącznika WSD-1 użytkownik otrzymuje możliwość wyłączenia dźwięku sygnalizatora, pozostawiając aktywnym sygnał optyczny. Wyłącznik WSD-1 podłączany jest bezpośrednio do zacisków sygnalizatora. Nie ma konieczności montowania wyłącznika przez puszkę o odporności ogniowej.

Nie, nie jest wymagane dodatkowe zabezpieczenie wyłącznika WSD-1, ponieważ sygnalizator do którego dołączony jest wyłącznik jest podłączany do instalacji SAP poprzez puszkę o wymaganej odporności ogniowej z wbudowanym bezpiecznikiem.

Nie, nie ma takiej możliwości.

Tak, sygnalizatory SA-K7 posiadają zabezpieczenie przed zmianą polaryzacji napięcia zasilającego.

Sygnalizator SA-K7N jest sygnalizatorem posiadającym obszar pokrycia kategorii “O”, czyli otwartej. Oznacza to, że nie ma określonych wytycznych dotyczących miejsca montażu.
Ze względu na budowę sygnalizatora największa skuteczność alarmowania jest osiągana podczas montażu na suficie, jednak nic nie stoi na przeszkodzie aby sygnalizator SA-K7N zamontować na ścianie. Należy wtedy zwrócić uwagę na to, że w pobliżu ściany, na której będzie zamontowany sygnalizator SA-K7N pojawi się obszar, w którym natężenie oświetlenia będzie mniejsze niż 0,4 lx. Wystarczy obrócić o 90 stopni bryłę fotometryczną sygnalizatora SA-K7N podawaną na stronie internetowej firmy W2, aby zaobserwować to zjawisko. Podczas montażu sygnalizatora SA-K7N na suficie ten obszar znajduje się przy suficie, co nie stanowi większej przeszkody.

Niestety nie ma takiej możliwości. Sygnalizator SA-K7 nie posiada mechanizmu synchronizacji, ponadto nie zalecamy łączenia urządzeń nie zbadanych pod kątem współpracy (rozwiązania nie certyfikowane przez CNBOP-PIB).

Niestety nie, idea działania wyłącznika WSD-1 opiera się na zasadzie „stabilnego” wyłączenia sygnału do momentu skasowania alarmu pożarowego (w praktyce wyłączenie zasilania linii alarmowej). Wyłącznik WSD-1 ma w swojej strukturze układ elektroniczny realizujący funkcję „zatrzasku”, dopiero wyłączenie napięcia powoduje odblokowanie zatrzasku.

Praktyczne zastosowanie WSD-1 umożliwia usprawnienie prowadzenia akcji ratowniczo-ewakuacyjnej. W momencie, gdy wyłączymy sygnał dźwiękowy pozostawiając jednocześnie sygnał optyczny, możliwe jest wydawanie poleceń nie zagłuszanych przez sygnał alarmu pożarowego.

Wyłącznik WSD-1 należy montować w pomieszczeniach, do których mają dostęp osoby upoważnione do wyłączenia sygnału alarmu pożarowego, nie jest dopuszczalne, aby wyłącznik WSD-1 znajdował się w takim miejscu, do którego mają dostęp osoby postronne.

W przypadku projektowania instalacji SAP należy uwzględnić wymagania zawarte w aktach prawnych. Aktem prawnym, z którego bezpośrednio wynika konieczność stosowania puszek o odporności ogniowej jest:

Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 z późniejszymi zmianami)

§ 187. 3. Przewody i kable wraz z zamocowaniami stosowane w systemach zasilania i sterowania urządzeniami służącymi ochronie przeciwpożarowej powinny zapewniać ciągłość dostawy energii elektrycznej w warunkach pożaru przez wymagany czas działania urządzenia przeciwpożarowego, jednak nie mniejszy niż 90 minut.

§ 187. 4. Dopuszcza się ograniczenie czasu zapewnienia ciągłości dostawy energii elektrycznej do urządzeń służących ochronie przeciwpożarowej, o której mowa w ust. 3, do 30 minut, dla przewodów i kabli znajdujących się w obrębie przestrzeni chronionych stałym urządzeniem gaśniczym tryskaczowym oraz dla przewodów i kabli zasilających i sterujących urządzeniami klap dymowych.

Zgodnie z fragmentem powyższego rozporządzenia, w celu zapewnienia odporności ogniowej instalacji, połączenia przewodów/kabli należy wykonywać tak, aby spełniały wymóg odporności ogniowej E30 lub E90. Połączenie takie zapewnia stosowanie puszek o odporności ogniowej E30, E90. Potwierdzeniem przydatności stosowania puszek instalacyjnych typu PIP-AN w ochronie przeciwpożarowej są dokumenty wydane przez CNBOP-PIB.

Nie, nie ma takiej możliwości. Klient składając zamówienie powinien określić typ oraz wartość bezpiecznika, np. bezpiecznik zwłoczny 1A.

Puszki PIP-1AN i PIP-2AN różnią się pomiędzy sobą rodzajem wprowadzania/wyprowadzania przewodu. Puszka PIP-1AN jest dodatkowo przystosowana do mocowania sygnalizatora na pokrywie puszki. Puszka PIP-2AN nie umożliwia zamocowania sygnalizatora na pokrywie puszki. Dodatkowo puszka PIP-2AN występuje w wersji umożliwiającej łączenie przewodów (puszka przelotowa) oraz wersji umożliwiającej łączenie przewodów o przekrojach 6mm2.

Nie, nie jest wymagane aby sygnalizator był mocowany bezpośrednio na puszce. Istotne jest, aby sygnalizator był podłączony przez puszkę do instalacji SAP.

Ognioodpornych puszek typu PIP-AN nie można instalować podtynkowo. Szczegółowe informacje odnośnie sposobu montażu dostępne są w Krajowej Ocenie Technicznej Nr CNBOP-PIB-KOT-2019/0113-3704 wydanie 2, która dostępna jest do pobrania ze strony.

Puszki instalacyjne przeciwpożarowe typu PIP-AN zaliczają się do grupy 37 załącznika 1 do [1] tj. Kable zasilające, kable sterujące i kable komunikacyjne) Osłony do ochrony kabli zasilających, kabli sterujących i kabli komunikacyjnych oraz ich połączeń (puszki instalacyjne). Oznacza to, że są one objęte Krajowym systemem oceny i weryfikacji stałości właściwości użytkowych 1+.

W krajowym systemie oceny 1+  do zadań Jednostki Certyfikującej (CNBOP-PIB) należy m.in. wydanie Krajowego Certyfikatu Stałości Właściwości Użytkowych. Jest on wydawany w oparciu o dokument odniesienia, który stanowi Krajowa Ocena Techniczna.

Oznacza to, że dla puszek PIP-AN obecnie obowiązującymi dokumentami są:

• Krajowy Certyfikat Stałości Właściwości Użytkowych (zamiast Certyfikatu Zgodności),
• Krajowa Ocena Techniczna (zamiast Aprobaty Technicznej).

Uwaga: Aprobata Techniczna AT-0601-0429/2014 mogła być wykorzystywana jako krajowa ocena techniczna do dnia upływu jej ważności czyli 20.07.2019 r. na mocy [2]. Aktualne dokumenty znaleźć można na stronie: w zakładce PLIKI DO POBRANIA oraz w opisie produktu.

Podstawy prawne:

[1] Rozporządzenie Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 17 listopada 2016 r. w sprawie sposobu deklarowania właściwości użytkowych wyrobów budowlanych oraz sposobu znakowania ich znakiem budowlanym (Dz. U. 2016 poz. 1966) zmienione rozporządzeniem Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia 13.06.2018 r (Dz. U 2018. poz. 1233) oraz z dnia 25 czerwca 2019 r. (Dz. U. 2019 poz. 1176).

[2] Ustawa z dnia 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o wyrobach budowlanych, ustawy – Prawo budowlane oraz ustawy o zmianie ustawy o wyrobach budowlanych oraz ustawy o systemie oceny zgodności (Dz.U. 2015 poz. 1165)

Świadectwa Dopuszczenia są wydawane przez CNBOP na zgodność z polską normą lub punktem załącznika do rozporządzenia MSWiA [1]. Puszki instalacyjne nie są objęte polską normą (certyfikowane w oparciu o DIN 4102-12:1998). Nie są one również ujęte w załączniku do ww. rozporządzenia.

W związku z powyższym dla puszek PIP-AN nie jest wymagane uzyskanie Świadectwa Dopuszczenia.

Więcej informacji na temat wymaganych dokumentów dla wyrobów stosowanych w ochronie przeciwpożarowej znaleźć można w standardzie CNBOP-PIB-0001:2019 wydanie 6 Wprowadzanie do obrotu i użytkowania wyrobów stosowanych w ochronie przeciwpożarowej.

Podstawa prawna:

[1] Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie wykazu wyrobów służących zapewnianiu bezpieczeństwa publicznego lub ochronie zdrowia i życia oraz mienia, a także zasad dopuszczenia tych wyrobów do użytkowania (Dz. U. Nr 143, poz. 1002, z 2010 r., Nr 85, poz. 553 i z 2018 r., poz. 984)

Tak, istnieje taka możliwość, jest to jednak uzależnione od ilości zamówionych sygnalizatorów, obowiązuje również inna cena wyrobu. W przypadku zainteresowania, prosimy o przesłanie zapytania na adres biuro@w2.com.pl.

We wszystkich sygnalizatorach przeciwpożarowych znajdujących się w ofercie firmy na wejściu znajduje się dioda prostownicza, która umożliwia zmianę polaryzacji napięcia zasilającego bez ryzyka uszkodzenia sygnalizatora (monitorowanie sterowania urządzeń sygnalizacyjnych przez odwrócenie polaryzacji napięcia).

Sygnalizatorem optycznym nazywa się urządzenie, które generuje światło błyskowe mające na celu zasygnalizowanie osobom przebywającym w budynku stan zagrożenia pożarowego (tłum. z EN 54-23). Sygnalizatory optyczne często nazywane są skrótowo VAD (z ang. Visual Alarm Device).

Optyczne urządzenia alarmowe powinno się stosować wszędzie tam, gdzie istnieje możliwość że przebywają osoby niesłyszące, niedosłyszące, stosowane są ochronniki słuchu lub w obszarach budynku o dużym natężeniu hałasu. Stosowne zapisy odnośnie stosowania sygnalizatorów optycznych znaleźć można m.in. w PKN-CEN/TS 54-14:2006 Systemy sygnalizacji pożarowej — Część 14: Wytyczne planowania, projektowania, instalowania, odbioru, eksploatacji i konserwacji.

„W strefach, w których sygnały akustyczne mogą być nieskuteczne, np. wskutek zbyt wysokiego poziomu szumów tła, upośledzenia słuchu wśród użytkowników lub gdzie prawdopodobnie nosi się ochraniacze słuchu, w uzupełnieniu do sygnałów akustycznych należy stosować sygnały optyczne…”

Sygnalizatory optyczne powinny być stosowane jako uzupełnienie sygnalizacji akustycznej.

„Optyczne urządzenia alarmowania pożarowego powinny być stosowane tylko jako uzupełnienie akustycznych urządzeń alarmowych i nie powinny być stosowane samodzielnie. Każdy optyczny alarm pożarowy powinien być wyraźnie widoczny i powinien odróżniać się od innych sygnałów optycznych używanych w obiekcie.”

Pożarowy sygnalizator optyczny powinien spełniać wymagania normy EN 54-23. Sygnał pożarowy powinien być dobrze widoczny oraz powinien różnić się od innych sygnałów używanych w pomieszczeniach.

Sygnalizatory optyczne powinny być ponumerowane oraz umieszczone w taki sposób żeby były widoczne z każdego miejsca w przestrzeni, gdzie są wykorzystywane.

Dodatkowo w Polsce sygnalizatory optyczne muszą spełniać wymogi zawarte w rozporządzeniu MSWiA z dnia 27 kwietnia 2010 r.

Każdy sygnalizator akustyczny czy optyczny stosowany w systemie sygnalizacji pożaru musi posiadać stosowne dokumenty potwierdzające spełnienie wymogów prawnych.

Pierwszym prawnie wymaganym dokumentem jest Certyfikat wystawiany na zgodność z normą zharmonizowaną. Obecnie na zgodność z normą EN 54-23:2010, która obejmuje sygnalizatory optyczne wystawiany jest przez CNBOP-PIB Certyfikat Stałości Właściwości Użytkowych. Norma określa wymagania międzynarodowe.

Dla niektórych grup produktów mogą istnieć dodatkowe wymagania krajowe. W przypadku sygnalizatorów akustycznych oraz optycznych są one ujęte w Załączniku do Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 27 kwietnia 2010 r. (poz. 553). Urządzenia te wchodzą w skład grupy 11 czyli elementów systemów ostrzegania i ewakuacji. W związku z tym konieczne jest wydanie dla nich Świadectwa Dopuszczenia, które potwierdza spełnienie wymagań zawartych w ww. rozporządzeniu. Punkt 11.5.2.1 określa wymagany kolor urządzenia oraz sygnału optycznego:

Obudowa sygnalizatora i kolor światła powinien być czerwony. Na widzialnej powierzchni sygnalizatora powinien być umieszczony napis „POŻAR” koloru białego.

Warto dodać, że w obowiązującej normie zharmonizowanej EN 54-23:2010 uwzględniono również biały kolor emitowanego światła. W związku z tym w krajach, gdzie nie ma dodatkowych obostrzeń lokalnych (np. podobnych do ww. rozporządzenia) możliwe jest również stosowanie sygnalizatorów ze światłem białym jak i również bez napisu POŻAR. Urządzenia z certyfikowanym członem optycznym produkowane przez W2 (SO-Pd13, SA-K7N, SAOZ-Pk2) zostały przebadane zgodnie z normą zharmonizowaną i mogą być w razie potrzeby zamówione również ze światłem białym.

W normie EN 54-23:2010 wprowadzony został podział na sygnalizatory typu A (do zastosowań wewnątrz) oraz typu B (do zastosowań na zewnątrz). Jest to istotne z punktu widzenia wymogów, które musi spełnić urządzenie. W skrócie urządzenia zaklasyfikowane jako typ B muszą przejść bardziej restrykcyjne badania np. muszą posiadać wyższy stopień ochrony IP oraz przechodzą dodatkowe testy, które nie są wymagane dla urządzeń typu A. Wszystko to sprawia, że mogą one być stosowane zarówno na zewnątrz jak i wewnątrz budynków, gdzie np. możliwe jest wystąpienie długotrwałej wysokiej wilgotności powietrza lub/i narażenie na wysoką temperaturę.

W normie EN 54-23:2010 oprócz podziału ze względu na środowisko pracy został wprowadzony również podział urządzeń wg kategorii pokrycia:

• Kategoria “C” dla sygnalizatorów instalowanych na stropach (ang. “C” – ceilling mounted devices)
• Kategoria “W” dla sygnalizatorów instalowanych na ścianach (ang. “W” – wall mounted devices)
• Kategoria “O” dla sygnalizatorów o klasie otwartej (ang. “O” – open class devices)

W pracy [1] scharakteryzowany został podział wg kategorii pokrycia. Dla sygnalizatorów kategorii C producent musi podać maksymalną wysokość montażu: 3 m, 6 m lub 9 m oraz średnicę (w metrach) cylindrycznego obszaru będącego zasięgiem działania urządzenia zabudowanego na wysokości sufitu, w którym sygnalizator osiąga wymagane natężenie światła. Przykładowo oznaczenie C-3-6 oznacza, że sygnalizator zamontowany na wysokości 3 m zapewnia wymagane natężenie światła w walcu o średnicy 6 m i wysokości 3 m.

Dla urządzeń kategorii W należy określić maksymalną wysokość montażu urządzenia na ścianie (minimum 2,4 m) oraz szerokość (w metrach) sześciennego obszaru, w którym wymagane natężenie oświetlenia jest zgodne z normą. Przykładowo oznaczenie W-2,4-4 oznacza, że sygnalizator zamontowany na ścianie na wysokości 2,4 m zapewni wymagane natężenie światła w przestrzeni o wymiarach 2,4x4x4 m.

Produkowane przez W2 sygnalizatory, posiadające człon optyczny certyfikowany zgodnie z normą EN 54-23:2010 zostały zaklasyfikowane jako kategoria O. Oznacza to, że mogą one być montowane zarówno na suficie jak i ścianie, a deklarowany obszar pokrycia został przedstawiony za pomocą bryły fotometrycznej. Dokładny kształt bryły dla poszczególnych sygnalizatorów został udostępniony na stronie W2.

[1] Borysewicz Jarosław, Stępień Paweł, Chołuj Łukasz, Wymagania, metody badań i kryteria oceny właściwości sygnalizatorów optycznych (VAD). Metoda pomiaru rozsyłu światła, BiTP Vol. 44 Issue 4, 2016, pp. 159–164

Zaklasyfikowanie urządzenia jako kategoria O jest najbardziej elastycznym podejściem. Poniżej przedstawiono główne zalety kategorii O w stosunku do dwóch pozostałych (C i W)

• dzięki dowolnej pozycji montażu (strop, ściana) eliminowana jest konieczność posiadania podwójnych zapasów (urządzenia kategorii C i W mogą być instalowane jedynie w obrębie swojej kategorii)
• brak ograniczeń co do wysokości montażowej – dla urządzeń optycznych zaklasyfikowanych jako O podawana jest jedynie sugerowana wysokość montażu. W przypadku urządzenia zaklasyfikowanego jako C-3-y nie jest dopuszczalny montaż na wysokości wyższej niż 3 m. W takim przypadku należy użyć innego urządzenia np. C-6-y. Sugerowana wysokość montażu dla kategorii O np. 3 m nie wyklucza montażu urządzenia powyżej tej wysokości. Należy mieć jednak na uwadze, że urządzenie o sugerowanej wysokości montażu 3 m z dużym prawdopodobieństwem będzie pokrywało mniejszy obszar podczas montażu np. na wysokości 4 m
• urządzenia kategorii O nie podlegają żadnym ograniczeniom – możliwe jest utworzenie największego możliwego obszaru pokrycia w formie dowolnego prostopadłościanu

Urządzenia z członem optycznym firmy W2 (SO-Pd13, SA-K7N, SAOZ-Pk2) posiadają kategorię O.

Podczas projektowania instalacji SAP z wykorzystaniem sygnalizatorów optycznych głównym kryterium doboru odpowiedniego sygnalizatora jest bryła fotometryczna, którą generuje sygnalizator. Rozgraniczenie na wersje 3m, 6m, 9m dla sygnalizatorów kategorii O (open) z oferty W2 oznacza sugerowaną wysokość montażu sygnalizatora.

W EN 54-23:2010, NFPA 72 oraz LPCB CoP 0001 zawarte zostały zapisy określające wykorzystanie synchronizacji sygnałów błyskowych generowanych przez sygnalizatory optyczne. W momencie, gdy urządzenia są instalowane w bliskim sąsiedztwie, ich częstotliwość/wzór czasowy błyskania mogą doprowadzić do niepożądanych skutków – takich jak wywołanie napadów u osób cierpiących na epilepsję światłoczułą (szczegółowy opis zagadnienia znajduje się w LPCB CoP 0001). W normie NFPA 72 dodatkowo znajduje się zapis, że synchronizację należy stosować w momencie, gdy z jednego miejsca w budynku są widoczne co najmniej dwa sygnalizatory optyczne.

Certyfikowane sygnalizatory produkowane przez W2 posiadające certyfikowany człon optyczny są wyposażone w funkcję synchronizacji (SO-Pd13, SA-K7N, SAOZ-Pk2).

W budynkach, gdzie z różnych przyczyn sygnalizacja akustyczna może być niewystarczająca (np. wysokie natężenie hałasu, praca wymagająca zastosowania środków ochrony indywidualnej w postaci ochronników słuchu) oprócz sygnalizacji akustycznej powinno stosować się dodatkowo sygnalizację optyczną. Sygnalizacja optyczna jest uzupełnieniem sygnalizacji akustycznej i nie powinna być stosowana samodzielnie.

Stosowny zapis znajduje się w: PKN-CEN/TS 54-14:2006 Systemy Sygnalizacji pożarowej – Część 14: Wytyczne planowania, projektowania, instalowania, odbioru, eksploatacji i konserwacji

Dla sygnalizatorów typu A producent powinien zapewnić minimalny stopień ochrony na poziomie 21C (zgodnie z normą EN 60529:1991 Stopnie ochrony zapewniane przez obudowy (Kod IP) – norma ta precyzuje „…system klasyfikacji stopni ochrony, oznaczanych kodem, zapewnianej przez obudowy urządzeń elektrycznych o napięciu znamionowym nie większym niż 72,5 kV…”) co równoznaczne jest z faktem, iż samo urządzenie chronione jest przed dostępem ciał obcych o średnicy większej lub równej 12,5 mm oraz przed szkodliwymi skutkami wnikania do wnętrza obudowy urządzenia kapiącej wody. Dla samego użytkownika jest to zabezpieczenie przed dostępem palców rąk do części niebezpiecznych.

Sygnalizatory typu B natomiast powinny mieć zapewniony stopień ochrony na poziomie nie mniejszym niż 33C. Zgodnie z normą przywołaną powyżej oznacza to ochronę przed dostępem ciał obcych o średnicy większej lub równej 2,5 mm oraz przed szkodliwymi skutkami wnikania do wnętrza obudowy urządzenia wody natryskiwanej. Użytkownik chroniony jest przed dostępem do części niebezpiecznych, nawet w przypadku użycia narzędzia. Należy jednak w tym miejscu zaznaczyć, iż wyrób powinien mieć zapewnione odpowiednie środki które ograniczają dostęp do jego wnętrza w celu usunięcia jego części lub całego urządzenia, a także zmiany trybu jego działania np. poprzez specjalne narzędzia (ang. special tool), kody, ukryte śruby, plomby.

Na stronie W2 udostępnione są kształty brył fotometrycznych dla poszczególnych sygnalizatorów. W zależności od wersji sygnalizatora oraz wysokości montażu zmienia się promień obszaru pokrycia (fragment przestrzeni, w którym osiąga się wymagane natężenie światła).

Przykładowo dla sygnalizatora SO-Pd13/3m promień obszaru pokrycia (R) dla sugerowanej wysokości montażu (h=3 m) wynosi 4,9 m. Dzięki temu można obliczyć długość boku (a) oraz pole kwadratu (Sa) dla którego zapewnione jest natężenie światła wynoszące 0,4 lx.

Dla rozpatrywanego przypadku a = (2 x 4,9 m) / √2 ≈ 6,93 m. Pole kwadratu, gdzie zapewniony jest wymagany poziom natężenia światła wynosi ?? = ?² ≈ 48,03 ?². Na podstawie tego można oszacować ilość potrzebnych sygnalizatorów na osi x (?? ), oraz osi y (?? ).

Przykład
Dla przykładu załóżmy, że rozpatrywane pomieszczenie ma wymiary x = 20 m, y = 10 m. W takim przypadku ilość potrzebnych sygnalizatorów na boku x wyniesie ?? = 20 ? / 6,93 ? ≈ 2,89, natomiast liczba sygnalizatorów na boku y wyniesie ?? = 10 ? / 6,93 ? ≈ 1,44. Oczywiście należy przyjąć do dalszych szacunków liczby całkowite więc ??=3, a ??=2. Całkowita ilość potrzebnych sygnalizatorów wyniesie finalnie ?? ? ?? = 3 ? 2 = 6.

W przypadku, gdy pomieszczenie ma nieregularny kształt należy je podzielić na mniejsze kwadraty. Do bardziej szczegółowych obliczeń należy wykorzystać pliki *.ies dostępne do pobrania ze strony oraz aplikacje typu DIALux czy Calculux, gdzie możliwe jest uwzględnienie większej liczby zmiennych. Więcej informacji odnośnie rozmieszczania sygnalizatorów optycznych znaleźć można w normie amerykańskiej NFPA 72 National Fire Alarm and Signaling Code.

UWAGA: Powyższy przykład służy do zobrazowania zagadnienia rozmieszczania sygnalizatorów. Jest on poglądowy. W warunkach rzeczywistych należy wziąć pod uwagę wiele dodatkowych czynników.

Wymagane natężenie oświetlenia wg EN 54-23:2010 to natężenie światła 0,4 lm/m² na powierzchni prostopadłej do kierunku światła emitowanego przez urządzenie.

Sygnalizatory SO-Pd13/3m/s, SO-Pd13/6m/s, SO-Pd13/9m/s oprócz możliwości synchronizacji dysponują również możliwością ustawienia opóźnień czasowych błysku pomiędzy urządzeniami. Przy pomocy mikroprzełączników D0, D1, D2 możliwe jest ustawienie opóźnienia czasowego w zakresie od 0 – 0,7 s ze skokiem 0,1 s. W przypadku, gdy na korytarzu jest zainstalowanych kilka sygnalizatorów możliwe jest stworzenie tzw. „efektu fali” czyli opóźnień czasowych pomiędzy sygnalizatorami w ten sposób, że błysk będzie wskazywał kierunek ewakuacji.

Uwaga! Tryb ten wykracza poza zakres normy EN 54-23:2010

W sygnalizatorach SO-Pd13 do synchronizacji wykorzystywana jest linia zasilająca. W innych urządzeniach produkowanych przez W2 posiadających możliwość synchronizacji funkcja ta jest wykorzystywana przez zastosowanie dodatkowej żyły pomiędzy sygnalizatorami pracującymi w sieci. Zastosowanie synchronizacji po linii zasilania w sygnalizatorach SO-Pd13 pozwala zmniejszyć ilość potrzebnych żył do 2. Zadaniem filtra FS-1, który powinien być włączony pomiędzy źródłem zasilania a pierwszym sygnalizatorem pracującym w sieci jest tłumienie impulsów synchronizacji, które są wysyłane po linii zasilającej. W ten sposób źródło zasilania jest chronione przed możliwym uszkodzeniem.

Funkcja synchronizacji w urządzeniach SO-Pd13 jest realizowana po linii zasilania. W przypadku, gdy konieczna staje się instalacja dodatkowych urządzeń zaleca się rozdzielenie linii np. na jednej linii sygnalizatory akustyczne, a na osobnej optyczne. Ewentualnie można zainstalować sygnalizatory akustyczne na linii, gdzie zainstalowane są SO-Pd13 z synchronizacją przed filtrem FS-1 (rozwiązanie niezalecane).

Należy mieć uwadze, że sygnał błyskowy SO-Pd13 nie może być synchronizowany z innymi urządzeniami wyposażonymi w człon optyczny (np. SA-K7N, SAOZ-Pk2).

Możliwe jest budowanie sieci sygnalizatorów złożonych z urządzeń: SA-K7N, SA-K5N, SAOZ-Pk2. Sygnalizatory te mają zastosowany taki sam mechanizm synchronizacji co umożliwia tworzenie sieci (synchronizację).

• EN 54-23 Fire detection and fire alarm systems. Fire alarm devices. Visual alarm devices (wersja polska PN-EN 54-23:2010 Systemy sygnalizacji pożarowej — Część 23: Pożarowe urządzenia alarmowe — Sygnalizatory optyczne)
• PKN-CEN/TS 54-14:2006 Systemy sygnalizacji pożarowej — Część 14: Wytyczne planowania, projektowania, instalowania, odbioru, eksploatacji i konserwacji
• STANDARD CNBOP – PIB Nr CNBOP–PIB–0019 Ochrona Przeciwpożarowa SYGNALIZATORY OPTYCZNE
• NFPA 72 National Fire Alarm and Signaling Code
• COP 0001 Loss prevention code of practice. Code of practice for visual alarm devices used for fire warning. Issue 1.0

Poziom natężenia dźwięku powinien być wystarczający żeby akustyczny sygnał alarmowy był dobrze słyszalny ponad ogólnym poziomem hałasu (poziom dźwięków zakłócających). Dodatkowo poziom sygnału nie powinien przekraczać 118 dB(A) w żadnym miejscu, gdzie mogą przebywać ludzie.

Minimalny poziom dźwięku sygnału alarmowego powinien wynieść co najmniej 65 dB(A) lub 10 dB(A) ponad poziom dźwięków zakłócających trwających dłużej niż 30 s (w zależności od tego która wartość jest większa).

Jeśli sygnał alarmowy powinien obudzić śpiące osoby (strefy wypoczynku) to minimalny poziom dźwięku na wysokości uszu śpiących osób powinien wynieść co najmniej 75 dB(A).

Poziomy minimalne powinny być osiągnięte wszędzie tam, gdzie sygnał alarmowy powinien być słyszalny.

Sygnał alarmowy do celów informowania o zagrożeniu pożarowym powinien być taki sam we wszystkich częściach budynku.

Na terenie kampusu lub miejsca z wieloma budynkami wzór dźwięku alarmowego powinien być taki sam dla wszystkich budynków.

Sygnały z urządzeń alarmowych muszą się różnić od sygnałów eksploatacyjnych.

Sygnał alarmu pożarowego może być stosowany jedynie w przypadku, gdy pożądana reakcja odbiorcy jest zbieżna z sytuacją zagrożenia pożarowego. W innych przypadkach sygnał alarmu pożarowego nie powinien być stosowany, chyba że jest on rozgłaszany wraz z innymi informacjami.

Wymaganą pojemność K [Ah] akumulatora/-ów można obliczyć ze wzoru:

K=1,25*(I₁*t₁+I₂*t₂)

Gdzie:

K – wymagana pojemność, w amperogodzinach (Ah)

t₁ – czas podtrzymania, w godzinach (h)

t₂ – czas alarmowania, w godzinach (h)

I₁ – prąd całkowity, który pobiera instalacja systemu sygnalizacji pożarowej w przypadku uszkodzenia źródła energii, w amperach (A)

I₂ – prąd całkowity, który pobiera instalacja systemu sygnalizacji pożarowej podczas alarmowania, w amperach (A)